Venetië overtreft al mijn verwachtingen, ik had me de stad anders voorgesteld. Zoiets als een Italiaanse versie van Giethoorn, waar niets meer authentiek is en alles draait om toerisme. Met lange rijen voor de gondels, met vervuilde steegjes en smerig water. Niet dus. Het water in de kanalen is mediterraan blauw -de upside van Corona-, het San Marcoplein imponeert en op de muren van de eeuwenoude huizen valt de geschiedenis af te lezen. De vochtvlekken verraden de vele overstromingen van de stad.
Wat opvalt is dat er in de bredere straten planken met schragen klaarliggen alsof het de volgende dag markt is. Die zijn er voor het geval het water te hoog komt, dan wordt er een pad van loopvlonders gemaakt, zodat de stad toegankelijk blijft.
Wij hebben afgesproken met Giorgio op wiens uitnodiging we in Venetië zijn. Hij is een kleine, atletische man van begin vijftig. Door zijn Adidas sneakers en sportjasje heeft hij een jeugdige uitstraling.
Hij neemt ons mee naar de vrijdagochtendmarkt. In een stevig tempo lopen we door de stad en steken met een gondel de rivier over naar San Polo, de wijk waar we moeten zijn. Op de vismarkt kijken we onze ogen uit. Octopussen, zeebaars, kabeljauwen en sardines liggen glanzend van versheid te schitteren in de oktoberzon. Dan trekt Giorgio ons een steegje in. Bij een klein eettentje gaan we naar binnen. “Buongiorno Giorgio!” Hij wordt begroet als de verloren zoon. Ons vertelt hij dat je hier de beste vis in town eet. Dat beamen we als we even later buiten langs de gevel een hapje nemen van een zorgvuldig opgebouwd taartje van rauwe vis; het is een explosie van smaken.
“This is where I come from”, Giorgio maakt een zwaaibeweging boven zijn hoofd. “I grew up on these streets, I have know these people whole my life”, en wijst naar binnen. Het is een typisch Italiaans barretje, met slechts twee tafeltjes, het leven speelt zich af buiten en rond de toog.
Giorgio vertelt dat hij één zoon heeft en sinds een jaar met een nieuwe vrouw is. Hij is zichtbaar blij van zijn vorige vrouw af te zijn. “Toen ik nog getrouwd was”, vervolgt hij met samengeknepen ogen, “en wilde betalen, riep de eigenaar door de zaak: ’Giorgio doesn’t pay, forse Giorgio è sposato con la più cativa donna del mondo,(Giorgio heeft de slechtste vrouw ter wereld), only the wife of the fish monger is worse.’” Giorgio verklaart dat hij dankbaar is dat zijn ex hem een zoon heeft gegeven, maar dat ze het aller slechtste in hem naar boven haalde.
Ik kijk Matijn aan. Hij kijkt terug, draait half naar de open deur en roept naar binnen: ‘il conto, per favore!’
