Toen wij Oestercompagnie begonnen konden we niet bevroeden op welke locaties ons werk ons zou brengen. We oestertainden in penthouses en boerderijen, in kastelen en kantoren, op begrafenissen en bar mitzvah’s, op motorboten en in musea. Sinds vorige week komt daar de Zoo van Central Park bij.
De aanleiding was een benefietavond ten behoeve van WCS (Wildlife Conservation Society Park), ‘Sip for the Sea’. Wij, Angelique en ondergetekende van Red Oyster USA, waren gevraagd te sponsoren. Alle sponsoren, restaurants, cateraars, sterkte drank- en wijngroothandels, cupcakes- en doughnut bakkers, werden verzocht om met team en toebehoren voor zes uur ‘s avonds in de Zoo te zijn.
We kregen een werkbrief waarop stond dat we in het VIP gedeelte bij de pinguïns zouden staan. Ik kon me er niets bij voorstellen. In gedachten zag ik een schaars verlicht bassin met pinguïns, waar wij buiten onder druilerige bomen zouden oestertainen. De weersvoorspelling van regen en een magere 17 graden hielpen niet mee.
De organisatie werkte met een strak tijdschema. Daarom vertrokken we extra vroeg uit New Jersey, met als eerste bestemming Brooklyn. Daar zit onze oestergroothandel. Nadat wij onze oesters in een grote cooler hadden geladen, gingen we richting Manhattan. Brooklyn is een drukke wijk met winkels, woningen en verkeer, maar binnen een paar minuten kan het straatbeeld omslaan. Onze navigatie dirigeerde ons binnen no time naar een industrieterrein. Een van de vele gezichten van New York. We reden langs verroeste loodsen, scharrige gebouwen, schrale opslagruimtes en veel hekwerk. Geen plek voor een lekke band. Gelukkig kregen we die niet.
We waren hier terecht gekomen, omdat onze routeplanner een listige manier gevonden had om de files te omzeilen. Via Roosevelt’s Island reden we naar uptown Manhattan. Change of scenery. In ‘the Upper East’ zijn er bell boys in uniform die je via een overkapte rode loper naar de ingang van luxe appartementen begeleiden. Er lopen kinderen in schooluniform, jonge moeders in sportkleding en elegante dames met hondjes. Er rijden honderden taxi’s en Ubers. Er staan busjes die de weg blokkeren in en uit te laden.
Het vinden van een lege parkeerplaats was als het zoeken naar een snoek op zolder. Dankzij een parkeer app, wordt er aangegeven in welke straten je kunt parkeren en na een klein half uurtje rondrijden hadden we er één. We waren nu zover uit de richting dat we een Uber naar de Zoo in Central Park namen.
De bestuurder uit Bangladesh weigerde ons af te zetten in het park, want hij had politie gespot. Halverwege de rit had hij geopperd ons af te zetten, er werd hem een betere rit aangeboden. Het kostte wat overredingskracht maar uiteindelijk zette hij ons af op de juiste plek.
Zoals voorspelt, sloeg het weer om. We waren rillerig, hadden trek en zagen op tegen een lange avond, waarvan we niet wisten wat te verwachten. Behalve dat we bij de pinguïns stonden.
Op hoge hakken en een zware koelbox kom je niet ver. Gelukkig werden we bij de entree opgewacht door een jongeman die ons naar onze plek bij de pinguïns bracht.
Het werd een van de leukste events van het jaar. Tussen de zeehonden en de pinguïns was voor de gelegenheid een VIP- terras gebouwd en -tegen onze verwachting in- was alles overdekt. Van kou was niets te merken.
Voordat de gasten arriveerden, nam een van de verzorgers ons mee naar het pinguïn bassin. Met passie vertelde ze over haar pinguïns, zoals de macaroni pinguïn die een spaghetti sliertjes op haar hoofd heeft zitten. Ik vroeg haar of ze ook een favoriete pinguïn had. Die had ze zeker, dat was ‘Flower’, een Chinstrap Penguin, die zie eruit alsof ze een zwarte helm op heeft.
Oystertainers Sidney en Antonique hadden zich nauwelijks omgekleed of ze waren ‘on top of their game’. De Fin fleur van New York stond met blije gezichten om hen heen. Zowel ‘the Dutch Cove oysters’ als zij vielen in de smaak. Voor Antonique was het haar ‘very first time’. Door haar kalme persoonlijkheid viel hier niets van te merken. Sidney, Oystertainer van het eerste uur, stond oesters te openen en tegelijkertijd te babbelen met de gasten alsof ze hen al jaren kenden.
Een van de VIP’s had ‘press’ op haar batch staan. Ze was in gezelschap van haar zus en die vroeg ons of wij Valery Lomis niet kenden? “Nou nee”. Bleek Vallery alias Foodieinnewyork, de Great American Bake-off 2018 te hebben gewonnen! Wij vroegen haar of ze wel eens Oystertainment® had gezien? “Nou nee!” Voordat de avond afgelopen was had ze gevlogd over onze Oystertainers.
In de galerijen stonden stands van New Yorkse restaurants die finger food aanboden. Aan het bedenken van de namen van de gerechten was minstens zoveel zorg besteed als aan de exquise hapjes zelf: Maine-style lobster roll, saffran poached bacalao cod, crab & roasted corn on brioche en sustainable fish tacos. Halverwege hielden medewerksters van de Zoo een quiz over walvissen en haaien. De sfeer was melig, er werd veel gelachen. Er zaten pittige vragen tussen, zoals: ”Hoe lang is de blue whale?” “Tussen de 80 en 100 ft”, gokte wij het juiste antwoord. Als je alle 10 vragen goed had, kreeg je een pilotenmuts waar een pinguïn knuffel bovenop stond. Hilariteit alom. Ook anderen hadden zo’n muts gewonnen. Die waren er zo blij mee, dat ze hem ophielden. Het zag er mooi uit, gasten in avondkledij die een pinguïn op hadden. Als je om je heen keek zag je boven de hoofden van de bezoekers pinguïns ‘lopen.’ Mijn verwachtingen van een avond bij de pinguïns kwam in niets overeen met de werkelijkheid, het overtrof alles!
Juliëtte de Wilde
